Stel je voor dat de wereld écht eerlijk was. Dat alles wat je doet, goed of fout, in gelijke maat naar je terugkomt. Je geeft een euro aan een zwerver? Een paar dagen later vind je toevallig precies dat bedrag terug op je rekening, als beloning. Je lacht iemand uit op het schoolplein? Even later struikel je over je eigen veters en schaam je je kapot voor een groep voorbijgangers.

In zo’n wereld weet je precies waar je aan toe bent. Alles is direct verbonden. Er bestaat geen toeval meer. Word je aangereden door een auto, dan heb je het ergens aan verdiend. Krijg je een droomhuis cadeau, dan moet je in een vorig leven een heilige zijn geweest. Alles klopt, alles is verklaarbaar.

En het mooie: iedereen weet het. Niemand steelt nog, want de straf komt meteen. Niemand bedriegt, want het keert zich onmiddellijk tegen je. Mensen gaan massaal hun best doen om goed te zijn, uit zelfbescherming. Want wie goed doet, goed ontmoet. Letterlijk.

Maar… is dat wel zo mooi?

Een wereld zonder toeval, zonder genade

Het klinkt misschien als een droom, maar in mijn ogen is het een nachtmerrie. Want als alles wat je overkomt ‘verdiend’ is, dan betekent dat ook dat niemand zomaar geholpen wordt. Waarom zou je iemand steunen die lijdt? Hij zal het wel zelf veroorzaakt hebben. Iemand die arm is, had maar beter zijn best moeten doen. Een kind dat ziek wordt? Tja, misschien had het in een vorig leven iets slechts gedaan.

Het is een wereld waarin compassie verdwijnt. Waarin je niet meer leert van fouten, maar meteen afgestraft wordt. Er is geen ruimte voor groei, voor misverstanden, voor pech. Alleen een harde, kille balans tussen actie en reactie. Iedereen leeft met een constante angst: wat als ik iets verkeerd doe?

En bovenal: je krijgt nooit een tweede kans.

Wat als het anders was?

Laten we een andere wereld voorstellen. Een wereld waarin iedereen zijn eigen engel op de schouder heeft. Niet als rechter, maar als vriend. Iemand die zachtjes fluistert wat wijs is om te doen. Die je helpt om liefdevol te kiezen, maar je ook troost als je valt.

In die wereld gebeuren geen ongelukken meer, niet omdat mensen gestraft worden voor hun fouten, maar omdat mensen vanuit liefde handelen. Omdat ze elkaar helpen. Niet uit angst, maar uit verbondenheid.

En als er toch iets misgaat, dan reiken we elkaar de hand. Niet om te oordelen, maar om te herstellen. Je mag fouten maken, als je maar de moed hebt om ze onder ogen te zien. Je krijgt niet wat je verdient, maar wat je nodig hebt om beter te worden.

Liever vergeving dan vergelding

Ik geloof niet dat een perfecte karmawereld ons dichter bij het goede brengt. Sterker nog, ik denk dat het ons hart verhardt. De echte vooruitgang begint niet bij straf, maar bij vergeving. Niet bij automatische consequenties, maar bij menselijke keuzes.

Wat als we allemaal zouden leven vanuit het idee van herstel in plaats van straf? Wat als we mensen kansen geven om het goed te maken? Om verantwoordelijkheid te nemen zonder hen direct af te rekenen?

Dan ontstaat er ruimte. Voor groei. Voor begrip. Voor echte verbinding.

Ik hoop dat die toekomst werkelijkheid wordt. Niet een wereld van wraakzuchtig evenwicht, maar een wereld waarin we elkaar optillen. Waarin we met liefde omgaan met elkaar, met dieren, en met de aarde.

Niet omdat we bang zijn voor straf. Maar omdat we weten: dit is wat het betekent om mens te zijn.