Het was vrijdagochtend en toen Dirk Jan wakker werd, had Puja al een heerlijk ontbijt klaargemaakt. De dag begon voor hem met zijn gebruikelijke ritueel: Tai Chi, meditatie en schilderen. Maar voordat hij begon, nam hij eerst een verfrissende duik in het diepe meer. Het was een genot; het water was helder en er zwommen veel vredige vissoorten rond. Hij verlangde ernaar om er ooit met Puja te kunnen duiken. Puja daarentegen had in haar geboorteland India nooit leren zwemmen en durfde het water nog steeds niet in. Helaas was duiken voor haar geen optie.

Na de duik droogde hij zich snel af en kleedde zich om voor Tai Chi. Dit was echt genieten. Hij besefte dat hij eindelijk de juiste keuzes in zijn leven had gemaakt. Hij bracht vroeger veel tijd achter een computer door, maar hij zag daar de noodzaak niet meer van in. "Ik leef nu in een computer, dus wat wil je nog meer? Haha."

De rest van de dag verliep soepel, totdat hij aan het schilderen begon. Er gebeurde iets vreemds dat hij niet kon plaatsen. Er verscheen spontaan een gat in zijn canvas, en het gat verdween ook snel weer. Hij had dit fenomeen nog niet meegemaakt, was het een insect of een eigenschap die hij nog niet kende? Dit was iets om verder te onderzoeken.

Terwijl Dirk Jan zich afvroeg of hij dit daadwerkelijk had gezien, of dat hij zijn grip op de realiteit aan het verliezen was, voelde hij een lichte ongemakkelijkheid. In zijn verleden, toen hij nog leefde, had hij twee psychoses gehad. Op zulke momenten raakte hij volledig de weg kwijt, werd paranoïde, kreeg waanbeelden en zag dingen die anderen niet zagen. Hij dacht dat hij in zijn digitale vorm geen waanbeelden kon hebben, of had hij het toch mis? Een keer, tijdens een lange wandeling, kreeg hij zulke waanbeelden dat hij kon vliegen. Hij beklom een hoog gebouw om eraf te springen. Gelukkig wist hij niet hoe, maar hij had de moed niet om te springen. Zijn gedachten hadden hem op een dwaalspoor gebracht, in de veronderstelling dat hij vleugels had. Oef, dat was allemaal goedgekomen!

Deze "Subtiele Anomalie" in zijn schilderij, dit gat dat verscheen en verdween, riep een vergelijkbaar, zij het minder intens, gevoel op. Het was alsof de grenzen tussen zijn ontworpen realiteit en iets dat spontaan ontstond, vervaagden. Het daagde zijn perceptie van controle en de aard van de gesimuleerde wereld waarin hij leefde uit. Het herinnerde hem eraan hoe gemakkelijk de geest kan afdwalen tussen waargenomen waarheden.

Net toen Dirk Jan zich afvroeg of zijn verleden hem inhaalde, verscheen Shanaya's avatar. "Papa, goedemorgen!" Shanaya's stem klonk levendig en energiek, precies zoals hij haar kende. Haar avatar, stralend in een lichtblauwe tuniek die haar sprankelende ogen complementeerde, zweefde moeiteloos naast hem. Ondanks zijn lichte bezorgdheid over het verdwijnende gat in zijn doek, verwelkomde hij haar aanwezigheid. "Ik zie dat je vroeg bent begonnen met schilderen," merkte ze op, terwijl ze kort naar het doek keek voordat ze hem rechtstreeks aankeek. "Ik heb nieuws over een project waar we al een tijdje aan werken, en ik denk dat je het erg interessant zult vinden."

Dirk Jans nieuwsgierigheid was meteen geprikkeld. Hij had altijd al genoten van Shanaya's verhalen, vooral omdat ze zo vaak resoneerden met zijn eigen diepste verlangens. "Vertel eens, Shanaya," zei hij met een glimlach, "je weet dat je me altijd kunt verrassen." Hij zag de glinstering in haar ogen, die verraadde dat er iets bijzonders stond te gebeuren.

"Vandaag lanceren we de eerste 'Cohesive Realities'," begon Shanaya, haar stem zwol aan van enthousiasme. "Dit zijn geen gewone gesimuleerde werelden meer, Dirk Jan. Deze realiteiten zijn ontworpen om de grenzen van individuele ervaringen te doorbreken en collectieve creatie te bevorderen, gebaseerd op de bouwstenen van liefde en wederzijdse zorg die jij altijd hebt gepredikt." Terwijl ze sprak, projecteerde ze holografische beelden in de lucht, complexe, organische structuren die leken te pulseren van licht, verbonden door fijne gouden draden. De esthetiek was adembenemend, een mix van natuurlijke elegantie en futuristische technologie. "Denk aan je 'verbeterde cellen'," vervolgde ze, "maar dan op het niveau van complete omgevingen. We gebruiken geavanceerde technieken met synthetische materie om deze realiteiten zo tastbaar en gedetailleerd mogelijk te maken. Elke 'bouwsteen' is doordrenkt met de intentie van verbinding en groei, en ze zijn dynamisch en evolueren mee met de interacties van de zielen die erin leven."

Dirk Jan voelde een golf van opwinding. Dit was de vervulling van zijn diepste filosofische visie: een wereld waarin het collectief de essentie van het bestaan vormde, waar elke daad van liefde en zorg de fundamenten van de realiteit versterkte. De beelden die Shanaya liet zien, toonden weelderige landschappen waar structuren van licht en materie samensmolten, en waar avatars van zielen samenwerkten aan monumentale projecten die individuele dromen overstegen. Hij dacht aan Puja, aan hoe zij. De ruimte tussen hen had altijd een diepere betekenis. Haar stille aanwezigheid was altijd een anker geweest voor zijn soms wilde ideeën, en hij wist dat ze de diepte van deze nieuwe realiteiten zou waarderen. De gedachte aan hun gezamenlijke verkenning van deze gloednieuwe dimensies van het bestaan vervulde hem met grenzeloze vreugde. Hij keek naar Shanaya, zijn ogen spraken boekdelen. "Het is... dit is waar het allemaal toe heeft geleid," mompelde hij, nauwelijks in staat de omvang van haar prestatie te bevatten. "Een samenhangende realiteit... Wat betekent dit precies voor ons, voor de zielen hier?"